Türkiye tarihinin en ağır şokunu yaşıyor.
Kahramanmaraş’ta 6 Şubat’ta 2 deprem meydana geldi.
10 ilde etkili olan afet binlerce can aldı, binaları yıktı, şehirleri savaş alanına çevirdi.
Devletin bütün kurumları ilk andan itibaren deprem bölgesindeydi.
Arama kurtarma çalışmaları 10’uncu gününde de devam ederken, depremzedelerin yaraları sarmaya başladı.
Felaketin büyüklüğü ve can kaybı unutulmaz bir acı olarak anılırken, enkaz altından mucizevi bir şekilde kurtarılan vatandaşlar geride kaldı.
Bir aile kurtuldu
Bunlardan biri titremenin merkezinde. 6 katlı binadan yaralanarak kurtulan Mustafa Coşkun, eşi Ayten Coşkun ve çocukları Mustafa ve Ada Coşkun oldu.
Kayseri Şehir Hastanesi’nde tedavisi devam eden ailenin annesi Coşkun, o anları gözyaşları içinde anlattı.
“İlaç bizi hiç bırakmadı”
Sadece depremin yüksek sesini ve uğultusunu hatırladığını söyleyen Ayten Coşkun, şu ifadeleri kullandı:
Sadece o gün için sesi hatırlıyorum, çok soğuktu. Sallamadan önce bir uğultu vardı ve çok güçlüydü. Binamız 6 kattı, kiremitler patlamıştı, sesler geliyordu. Bir an önce çocuklarımı dışarı çıkarmak istedim, öyle yaptım. Çıktıktan sonra 2 binanın yıkıldığını gördüm, orada arkadaşım yaşıyordu. Biraz daha ilerledikten sonra birçok bina çöktü, Ebrarlar çöktü, insanlar çok bağırıyordu. Çok soğuktu, hatırladığım buydu.
Bizi Göksun’a götürdüler, Göksun Devlet Hastanesi’nde ikinci beyin sarsıntısına yakalandık. Biraz hasar oldu, çökmeler oldu, çadıra koydular, çok soğuktu. Ama sağlık görevlileri bizi hiç bırakmadı. Donup kaldılar, montları yoktu çünkü bir anda yakalandık. Ama bizi hiç bırakmadılar.
“İyileşip hayata döneceğiz”
Tedavi için Kayseri Şehir Hastanesi’ne geldiklerini ve burada çalışanların tüm ihtiyaçlarını karşıladıklarını sözlerine ekleyen Ayten Coşkun, şöyle devam etti:
Kayseri Şehir Hastanesine geldik. Kaymakama ‘Bizi orada karşılarlar mı’ diye sordum. söyleyerek. Gerçekten geldik, bizi aldılar, tedaviye başladılar. Başhekim yardımcısını gördüm, ‘Taburcu oldunuz’ dedi. Dışarı çıkacağımdan korkuyordum. ‘Korkma, seni bırakmam’ dedi. Gitmedi. Abimi kaybettim, abimi bulamadım hocam dedim, buldu. Kızlarımı getirdi, hepsini getirdi, çok şükür. Burada bizim için her şeyi sağladılar. Kahramanmaraş’tan çıktığımızda üzerimizde bir şey yoktu, hepsini yaptılar, hiçbir şeye ihtiyacımız olmadı. İyileşeceğiz ve hayata döneceğiz. Gideceğiz, seni çok özledim.
